Hamneshinebahar

سیمین بهبهانی هم رفت

خواهی نباشم و خواهم بود دور از دیار نخواهم شد

تا «گود» هست، میان دارم اهل کنار، نخواهم شد

یک دشت شعر و سخن دارم حال از هوای وطن دارم

چابک غزال غزل هستم آسان شکار نخواهم شد

من زنده ام به سخن گفتن جوش و خروش و برآشفتن

از سنگ و صخره نیاندیشم سیلم، مهار نخواهم شد

گیسو به حیله چرا پوشم گردآفرید چرا باشم

من آن زنم که به نامردی سوی حصار نخواهم شد

برقم که بعد درخشیدن از من سکوت نمی زیبد

غوغای رعد ز پی دارم فارغ ز کار نخواهم شد

تیری که چشم مرا خسته ست بر کشتنم به خطا جسته ست

«بر پشت زین» ننهادم سر اسفندیار نخواهم شد

گفتم از آنچه که باداباد گر اعتراض و اگر فریاد

تنها صداست که می‌ماند «من ماندگار نخواهم شد»

در عین پیری و بیماری دستی به یال سمندم هست

مشتاق تاختنم؛ گیرم دیگر سوار نخواهم شد

سیمین بـِهْبَهانی چابک غزال غزل، ساعت یک نیمه شب ۲۸ مرداد ۱۳۹۳ به میهمانی خاک رفت.

پدرش عباس خلیلی(مدیر روزنامه اقدام) به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌گفت و بیش از ۱۰۰۰ بیت از ابیات شاهنامه فردوسی را به عربی ترجمه کرده بود.

مادر او فخرعظما ارغون از زنان پیشرو و از شاعران موفق زمان خود بود و در انجمن نسوان وطن‌خواه عضویت داشت و مدتی هم سردبیر روزنامه آینده ایران بود.

سیمین به واسطه مادرش از دوران کودکی با چهره‌هایی چون نیما یوشیج، ملک‌الشعرا بهار، سعید نفیسی و پروین اعتصامی در تماس بوده است.

در جوانی مدتی عضو سازمان جوانان حزب توده بود و بعد‌ها نیز در تاسیس کانون نویسندگان ایران حضور جدی داشت. او تا پایان عدالت خواه باقی ماند و تا می‌توانست جانب مردم را می‌گرفت. به صراحت می‌گفت: «با مرگ مخالفم، با کشتار مخالفم، با زندانی کردن مخالفم...» ...برقم که بعد درخشیدن از من سکوت نمی زیبد.

...

سیمین بهبهانی به خاطر سرودن غزل فارسی در وزن‌های بی‌سابقه به «نیمای غزل» معروف شد. «غزل هایی به شفافیت زلال آب، سرشار از عشق های پر شور و بی تاب. عشق هایی که گویی غزل برای بازگفتن آن ها پدید آمده است.»

وی سراینده شعر معروف «دوباره می‌سازمت وطن» است...

دوباره می‌سازمت وطن، اگرچه با خشت جان خویش

ستون به سقف تو می‌زنم، اگرچه با استخوان خویش

دوباره می‌بویم از تو گُل، به میل نسل جوان تو

دوباره می‌شویم از تو خون، به سیل اشک روان خویش...

...

سیمین بهبهانی پیش از انقلاب برای رادیو ترانه هم می‌سرود و خوانندگانی چون شجریان، الهه، گلپایگانی، داریوش، ایرج، عارف، سپیده، کورس سرهنگ زاده، رامش، عهدیه، سیما بینا، پوران، دلکش و مرضیه... سروده‌های وی را خوانده‌اند. سیمین بهبهانی مدتی هم عضو شورای موسیقی رادیو و تلویزیون ملی ایران بود.

شماری از آثار سیمین بهبهانی

سه‌تار شکسته (۱۳۳۰/۱۹۵۱)

جای پا (۱۳۳۵/۱۹۵۴)