آیا آنچنان که ماکیاولی؛ بعد از شکنجه و قتل «جیرولامی ساووناراولا» گفته‌است تزویر و نادرستی، کوتاه‌ترین راه نیل به پیروزی است؟ و آیا کوتاه‌ترین راه؛ همیشه درست‌ترین راه هم هست؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

▬ گرچه وقتی قربانی شکنجه می‌شود و جانش را می‌گیرند، تجاوز جنسی دیگر مفهومی ندارد،

▬ گرچه آیت‌الله منتظری در دهه ۶۰؛ به بنیانگذار جمهوری اسلامی نوشته بود: «در بعضی زندانهای کشور دختران جوان را به زور تصرف کردند»،

▬ گرچه یک تشکیلات خاص، توی گوش فرستاده ویژه سازمان ملل(گالیندو پل) خوانده بود: «زندانبانان مدارک ازدواج دختران زندانی را که به مفهوم تجاوز جنسی پیش از اعدام است، به خانواده آن‌ها داده‌اند» اما...

▬ اما اینکه در زندان‌ها، تجاوز قبل از اعدام، به دختران باکره، موضوع یک «فتوا» و تحت عنوان عقد شرعی و…شایع بوده، واقعی نیست و آیت‌الله منتظری هم در دستخطی که در اختیار من است تصریح کردند: «این تهمت محض است».

تجاوز قبل از اعدام، را به زنان شجاعی هم که با اسیرکُشی سال ۶۷ به دار شقاوت آویخته شدند، نسبت می‌دهند.

دوم سپتامبر ۲۰۲۱؛ در جلسه دهم دادگاه حمید نوری، یک زندانی رنجدیده که قتلعام ۶۷ را توضیح می‌داد به متن فتوای خمینی، تجاوز به دختران باکره را هم افزود که براستی تاسف‌برانگیز است. با این گزاره‌ دروغ؛ قاضی مقيسه، شريرترين چهره زندان‌های جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ و امثال ری‌شهری و رازینی، دُور برمی‌دارند و بر حکم مهیب اسیرکُشی سال ۶۷ خاک می‌پاشند.

▬ اینکه قاتلین زندانیان سیاسی فاسد و ستمگرند و پتانسیل هر پلیدی قابل تصوری را دارند،

▬ اینکه در زندان قزلحصار تحت عنوان صیغه، از بعضی توابان، سوءاستفاده جنسی شده‌است،

▬ اینکه در آیات و احادیث اشاره به کفار حَربی و کنیز حَربی کم نیست،

▬ اینکه مرتجعین می‌توانند به فقه پوسیده و زن ستیز جواهری و غیرجواهری دخیل ببندند و هرزگی‌ها و جنایات خود را توجیه کنند،

▬ و اینکه زن‌بارگی امثال موسوی تبریزیِ فاسد (دادستان به اصطلاح انقلاب)، محدود به شخص خودش نبوده، بحثی دیگر است. اما…

دروغ‌های مارینا نمت از تجاوز در زندان، همچنین داستانسرایی آذر آل کنعان (نینا اقدم)، شوکت غضنفری (غزل امید)، آذر معزز (جدی روان)، ثریا دالائیان، مینو هُمیلی، مریم صبری… و کسانی که آقای رضا علامه‌زاده و... پای جعلیات‌شان نشستند، بویژه کتایون آذرلی (که به عمرش یک روز هم زندان نبوده و به عنوان قربانی تجاوز خود را مطرح می‌کند) توهین به شعور مردم ستمدیده ایران است. اگر ادعاهای کتایون آذرلی و مارینا نمت، ساختگی و من‌درآوردی نیست، نام واقعی کسانی را که با آنها هم‌بند بوده‌اند بگویند و از آن‌ها بخواهند ادعاهایشان را تأیید کنند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گزاره‌هایی چون:

▬ «برخی از زندانیان با استفاده از خودکاری که در ساعات پیش از اعدام برای نوشتن وصیت‌نامه به آن‌ها داده شده بود روی لباس‌ها یا بدن خود نوشتند که به آن‌ها تجاوز شده (الهه دکنما، سیما مطلبی)

▬ «برخی از خانواده‌ها؛ آثار تجاوز را بر بدن دختران اعدام شده خود دیده بودند» (مهناز یوسف‌زاده)

▬ «پاسداری به در خانه دحتران اعدام شده مراجعه کرده و یک جعبه شیرینی (شهین سامی، ماندانا مجاوریان) یا چند سکه امام زمان (فریبا احمدی) به عنوان مهریه به در خانه آورده و...

بر فرض آنکه هیچ‌کدام ابطال پذیر نباشد (که هست) و همه را راست و عین واقع بپنداریم (که نیست)، جعلیات امثال مارینا نمت و کتایون آذرلی و مزخرفاتی که از قول آنان در ویکی‌پدیا نوشته شده را توجیه نمی‌کند. همچنین‌، های و هوی کسانی را که اینک از رنج و شکنج زندانیان و مفقودین، پروژه‌های نان و آبدار می‌سازند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

از «تک نمود»ی صحبت شده (که آنهم چندان روشن نیست و مربوط است به سالهای اول دهه ۶۰ در زندان اصفهان) که عامل احتمالی آن فرد هرزه‌ای به نام «باقر فراش» بود. همکارانش در زندان، با تصور اینکه باقر به زن یک زندانی نظر داشته، او را به قصد کُشت، آنقدر زدند تا فلج شد و بعد هم در جبهه مجروح شد و درگذشت. اینکه برای خانواده اعدام‌شدگان بعد از تیرباران دختران‌شان، شیرینی و گز می‌بردند و این یعنی تجاوز و وَصلت با او، از دروغ‌های قدیمی همان تشکیلات شناخته شده‌است که «فتوای شرعی محرمانه» جعل می‌کرد که زندانبانان، خون زندانیان را قبل از اعدام بگیرند و با سُرنگ به ظروف مخصوص منتقل کنند! و از قول آیت‌الله منتظری می‌گفت برای اینکه دوشیزگان باکره به بهشت نروند، آنها را پیش از اعدام…

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شبکه مجازی بویژه یوتیوب؛ مالامال از «خاطرات آبگوشتی» جاعلان خبر در مورد زندان و دروغهای «آمدنیوز»ی بابک داد، علی جوانمردی، شادی صدر، «ایران بریفینگ» و بازیگران هفت خطی‌ست که در توبره ما آشغال می‌ریزند و بارمان می‌کنند. کسانیکه ذکر و فکرشان پروژه و پول است و دیگر هیچ، با ادا و اطوار و نمایشنامه تجاوز (به زندانیان دهه ۶۰)، به ریش و گیسوی مردم ستمدیده ایران می‌خندند.

آنچه بعد از دهه ۶۰؛ در زندانهای ایران گذشت ازجمله وقایع دردناک در زندان کهریزک، موضوع این بحث نیست.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

زنان شریفی که دهه ۶۰ زندانی بودند و اکنون در قید حیات‌اند، حتی اگر نگویند، می‌دانند که داستان تجاوز، نه سیستماتیک بود و نه یک خط . بیشتر حرف و حدس دیگران، و در هاله‌ای از ابهام بود. نقشه‌های فریب قاتلین زندانیان سیاسی؛ دود و دم شیادانی چون «حاج آقا صفایی»! و «حاج رضا»! (که برای آقای مسعود نقره‌کار قصه می‌بافت)، و داستان سراپا دروغ «ترانه موسوی» فراموش نشده‌است.