http://www.hamneshinbahar.net/mp3files/ReyoRumoBaghdad(20).mp3 

 

بتدریج بخشهای دیگر تدوین می‌شود.

____________________________

حقوق هم مثل ظروف مرتبطه است. یکی را که از دست می‌دهی دیگری را نیز از دست خواهی داد. به حقوق یک نفر اگر تجاوز شود گویی به حقوق همگان تجاوز شده‌است. با فهم دقیق قانون ظروف مرتبطه (که تنها در حوزه فیزیک جاری نیست) می‌توان یک فرد، یک سازمان، یا رژیم ناحق (یا حق) را، تا حدود زیادی شناخت. چگونه؟ از گفتمان راست یا ناراست آن و از تک‌تک ارزش‌ها و ضدارزشهایی که در کردار و داوری‌هایش نشان می‌دهد. همه مثل ظروف مرتبطه بهم ربط دارند. عین بدن ما، یک نارسایی در خون یا… خودش را در شکل ظاهری ناخن‌های ما نشان می‌دهد. علایم وجود مشکلاتی در قلب، ریه و کبد می‌توانند خود را بصورت سفیدی، کبودی یا ناهمواری در ناخن آشکار سازند. احساسات ما که در رفتارمان نشان داده می‌شود و بصورت ناخودآگاه و بدون کنترل ما صورت می‌گیرد، نمونه دیگری است. زهرخند رفسنجانی وقتی در مجلس شورا، بر سر علی‌اکبر معین‌فر می‌کوبند، قهقهه زشت قاتلین زندانیان سیاسی در نشست آیت‌الله منتظری با آنان (که پیرامون اعدامهای سال ۶۷ صحبت می‌شود) همچنین سکوت چندش‌آور در نشست اُورسورواز، وقتی به زنده‌یاد مرضیه توهین شد، بخوبی گویاست. وقتی دغل و دروغ در فردی، سازمانی، جریانی و رژیمی جاری و ساری باشد، قانون ظروف مرتبطه به ما می‌گوید که آلودگی، به تمام آن سرایت خواهد کرد. 

وی رمان معروفی دارم به نام ده زوقیان تال «از شرق بازگشته» وی در این اثر روزگار سپری شده را به صورت رمان و به شیوه به قول فرانسویها «ساگا فامیلیال» (saga familiale)بازگو کرده است. رمانی بلند با تلفیق تاریخ و تخیل، که زندگی چند نسل از یک خانواده را به تصویر کشیده است. خودش می‌گوید این کتاب زندگی‌نامه‌ی خود من نیست اما به نوعی زندگی‌نامه است. قطعاً منظورم این نیست که روال کار بسیاری از نویسندگان دیگر را کم‌بها جلوه بدهم. من هم بسیاری از چیزهایی را که در رمان آورده‌ام زندگی کرده‌ام، اما نه دقیقاً به همان شکلی که شخصیت اصلی رمان آن‌ها را زندگی می‌کند. نگار که معتقد است انقلاب ایران درواقع از مشروطه آغاز شده و در حقیقت پایان یک دوره صد ساله است، سعی کرده این دوره را در قالب داستان بازگو کند. او گفته است من رمان نویسم نه تاریخدان و از تاریخ آن چیزی را می‌نویسم که استنباط می‌کنم. نگار حاج سیدجوادی در این رمان، از زبان یک راوی به نام کیمیا، تاریخ دو قرن گذشته ایران را، در قالب زندگی چند نسل از یک خانواده به رشته تحریر درآورده است. داستانی که در زمان قاجار آغاز می‌شود و تا امروز، با داستان‌های مهاجرت یا بهتر بگویم تبعید ادامه پیدا می‌کند. نگار تلاش داشته تحولات زن ایرانی را از زمانی که در حرمسرا زایمان می‌کرد، تا زمانی که به شخصیتی مستقل، مدرن و آزاد در جامعه تبدیل شد، به تصویر کشد. در رمان ده زوقیان تالنام‌های آشنای دنیای موسیقی زیاد دیده می‌شود، اسم‌هایی مثل کیور، سوسی، پتی اسمیت و... خودش گفته زمانی عاشق موسیقی راک دهه‌ی ۸۰ بودم. موزیکی که از آن بوی اعتصاب، و جنبش‌های کارگری می‌آید. چیزهای زیادی هم از موسیقی پانک و پست‌پانک گرفته‌ام. جان لایدون، آری آپ، یان کرتیس، مارتین ال گور و... کسانی که موسیقی‌شان حفره‌های زندگی ، احساسی و فکری مرا پر کردند. همانطور که گفتم اسم اصلی کتاب (Désorientale)، است .

ده زوقیان تال / دیس اورینته است یعنی «از شرق بازگشته» شرق کنده شده / بریده شده / به شرق پشت کرده. او در این رمان در پی آن بوده که ببیند وقتی یک ایرانی و در کل شرقی در کشور خود و اساسا در شرق زندگی نمی‌کند، ایرانی بودن یا شرقی بودن او به چه معناست؟ رمان «از شرق بازگشته» تاکنون به بیش از ده زبان ترجمه شده و چندین و چند جایزه برده است. نگار اکنون به عنوان مستندساز و فیلمنامه نویس در فرانسه مشغول به کار است. فیلم «بعد از باران، عاشقان» او جایزه بهترین فیلمنامه اول را در مرکز ملی سینما کسب کرد. نگار معتقد است برای بسیاری از خارجیان ایران قرن بیستم دوران به شدت ناشناخته‌ای است. «هیچ ناظر غربی‌، هیچ‌یک از صاحب‌نظرانی که مدعی بودند کارشناس خاورنزدیک و خاورمیانه هستند، نکوشیدند به این انقلاب همچو جنبش اعتراضی روشنفکران بنگرند.»

۲۴ شهریور ۱۳۷۸ تاریخ‌نگار و ادیب ارجمند دکتر عبدالحسین زرین‌کوب به میهمانی خاک رفت. من پیشتر شرح زندگی او را نوشته‌ام که بخشی از آن در یکی از دانشنامه‌ها ثبت شده‌است. به چکیده آن اشاره می‌کنم. دکتر عبدالحسین زرین‌کوب گرچه دَم‌دَمای نوروز (۲۷ اسفند ۱۳۰۱) در بروجرد زاده شد اما خانواده‌اش اصالتاً خوانساری بودند. وی از نوادگان ملا علی‌اکبر خوانساری بوده‌است. در مطالعات تصوف و مولوی‌شناسی، همچنین تاریخ ایران و اسلام، آثار ایشان ازجمله مراجع عمده است. کتاب دو قرن سکوت را در مورد حوادث و اوضاع تاریخیِ ایران (از حملهٔ عرب تا ظهور دولت طاهریان) نگاشت و در آن اشاره کرد کسانی که نمک را از کافور نمی‌شناختند، و توفیر بهای سیم و زر را نمی‌دانستند از قصرهای افسانه‌ای ایران جز ویرانی هیچ برجای ننهادند. اما سال ۱۳۳۶ در چاپ دوم کتاب، بسیاری از مطالب آن را که به گفتهٔ خودش، ناشی از خامی و تعصب او بوده، حذف کرد و در مقدمه چاپ دوم نوشت: «در جایی که سخن از حقیقت جویی است چه ضرورت دارد که من بیهوده از آنچه سابق به خطا پنداشته‌ام دفاع کنم و عبث لحاج و عناد ناروا ورزم؟... قلم برداشتم و در کتاب خویش بر هرچه مشکوک و تاریک و نادرست بود، خط بطلان کشیدم. بسیاری از این موارد مشکوک و تاریک جاهایی بود که من در آن روزگار گذشته، نمی‌دانم از خامی یا تعصب، نتوانسته بودم به عیب و گناه و شکست ایران به درست اعتراف کنم. در آن روزگاران، چنان روح من از شور و حماسه لبریز بود که هرچه پاک و حق و مینوی بود از آن ایران می‌دانستم و هرچه را از آن ایران ـ ایران باستانی را می‌گویم ـ نبود، زشت و پست و نادرست می‌شمردم... درین فرصتی که برای تجدید نظر در کتاب سابق دست آمد لازم دیدم که آن گمان خطای تعصب آمیز را جبران کنم.»

«آمور میو» Amor mio
کجاست عشق که سرود زندگی سر کند؟
https://www.youtube.com/watch?v=XAxsbNUrQ_0

____________________________